Bosz, jak dobrze poczuć ziemię pod stopami…
W końcu się tak złożyło, że mogłam wyjść do ogrodu. Może nie było jeszcze jakoś super ciepło, ale pochodziłam sobie boso po trawie. Stopy na nowo uczyły się stawiać kroki – a przynajmniej jedna stopa 🙂
Nie mam ciągle pełnego zakresu ruchów i trochę mnie to wszystko pobolewa, ale to jest tak cudowne uczucie móc chodzić bez kul i móc sobie przynieść kubek herbaty do pokoju.
Jakoś tak jest, że doceniamy te wszystkie drobne rzeczy dopiero jak je stracimy. No bo kto rozsądny na co dzień się zastanawia nad tym jak niesamowite jest to, że może sobie sam zrobić kubek picia i przemieścić się z nim?
Doceniam to niesamowicie, tylko ciut mniej od tego, że mąż mi codziennie robi termosik picia, żebym nie musiała za często chodzić do kuchni po schodach…
